Redders in nood van het Markermeer
Leestijd: 3 minuten | Geschreven door Caroline Vlietstra
Nederlanders en water zijn al eeuwen met elkaar verbonden. Onze liefde voor watersport is dus niet verwonderlijk. Om alle mensen aan het einde van de dag weer veilig en gezond aan wal te hebben, is de reddingsbrigade en de KNRM in het leven geroepen. Met stoere mannen en vrouwen die zich 24/7 vrijwillig inzetten voor veiligheid van mens en dier.
Om een beeld te geven: dagelijks staan 25.000 vrijwilligers, verspreid over 158 reddingsbrigades en 46 reddingstations, klaar om te zorgen voor veiligheid in, op en langs het water. Ben je in nood of heb je gewoon wat hulp nodig, dan staan de mensen van het reddingstation voor je klaar. Wat beweegt een mens om deze taak op zich te nemen? We vragen het de 25-jarige Michelle van de Ruit. Deze, in het dagelijks leven lerares, werkt al bijna 10 jaar als professionele vrijwilligster bij Reddingstation Wijdenes.
Het roer om
“Dat ik me heb aangemeld bij de Reddingstation Wijdenes heeft te maken met mijn familie”, zo vertelt Michelle. “Eigenlijk kan je wel zeggen dat het in de genen zit. Mijn vader is namelijk schipper. Vond ik het als klein meisje vooral irritant wanneer zijn pieper afging, later raakte ook ik besmet met het nautische virus. Vanaf het moment dat hij me op een dag mee aan boord nam, was bij mij het roer om.”
Zeven dagen per week
Bij Reddingstation Wijdenes – 13 jaar geleden opgericht – werken 25 professionele vrijwilligers. Zeven dagen per week zijn deze mensen inzetbaar. Ze werken vanuit de haven van Wijdenes en zorgen – samen met de reddingstations Enkhuizen, Lelystad, Marken, Warder en Hoorn – dat de mensen op en aan het Markermeer veilig blijven. Gaat de pieper, dan zorgen deze vrijwilligers ervoor dat ze binnen een half uur hulp bieden. Moeten de vrijwilligers het water op, dan ligt de Gooier – een Tornado 8.50 – klaar om weg te varen. Vanaf september komt daar een tweede boot bij; de C-RIB30 van Technomarine. Deze gloednieuwe reddingboot, mogelijk gemaakt door giften van onder andere Univé, zal vanaf september zijn diensten bewijzen. Maar eerst moet de boot nog in de opvallende kleuren van een reddingboot worden gespoten zodat hij goed herkenbaar is.
Geweldige combinatie
In het dagelijks leven leerkracht op een basisschool, in de schoolvakanties en weekenden te vinden aan het Markermeer. Michelle: “Een geweldige combinatie vind ik. Het reddingswerk voelt aan als mijn tweede beroep. Vrijwillig moet je ook niet zien als vrijblijvend. Word je opgeroepen, dan behoor je je voor de volle 100 procent in te zetten. Maar daar zijn we ook in getraind. Professionele vrijwilliger word je niet zomaar, daar moet je wel wat voor doen.”
Opleidingen en trainingen
De reddingstations in Nederland hebben altijd mensen nodig, maar wat staat je te wachten na het aanmelden? “De opleiding bestaat uit cursussen en trainingen. Allereerst behaal je je EHBO-diploma en een vaar- en marifoonbewijs. Daarnaast zijn er trainingsdagen. Zo gaan we naar een trainingscentrum met groot zwembad waar een soortgelijke boot als die van ons ligt. Terwijl de wind en de ruwe zee worden nagebootst leren we hoe we kunnen ontsnappen aan de omgeslagen boot. Ook kunnen we een week intern trainen bij de Marine. Hier wordt ons verteld wat we moeten doen bij brand op een schip of boot. En op de simulator, een marineschip, leren we wat we moeten doen als het schip volstroomt met water. Een heftige oefening want dat volstromen gaat gepaard met een enorme druk. Terwijl het schip volstroomt moeten wij het gat in de romp dichten. Na de opleiding binnen het reddingstation worden we, na goed verloop, naar Schotland gestuurd. Dat is de kers op de taart. We verlaten expres het werkgebied waar we bekend mee zijn. In het Schotse Stonehaven leren we de zee lezen, trainen we onze vaarmanoeuvres en leren we situaties beter inschatten. Dit alles in verschillende soorten weersomstandigheden.”
Mannen in nood
Al bijna 13 jaar zet Michelle zich met plezier in als professionele vrijwilliger. Hoe ziet een dag van deze juf annex reddingswerker eruit? “De meeste dagen zijn niet echt spannend hoor”, lacht Michelle. ”Dan worden we bijvoorbeeld opgeroepen voor een motorstoring. Maar er zijn me wel een paar reddingen bijgebleven. Zo kregen we tijdens onze open dag een melding binnen van de kapitein van een oud zeilschip. Zijn drie bemanningsleden lagen te zonnen in het kluivernet, bevestigd aan de voorzijde van het schip. Het net brak en de zeilers verdwenen onder het schip. We zijn uitgerukt en hebben het schip, samen met de mannen, inmiddels weer veilig aan boord, naar de kust gesleept. De ambulance stond op de kust klaar om ze naar het ziekenhuis te brengen. De drenkelingen hadden geen verwondingen, maar waren wel onderkoeld.”
Catamaranzeiler
De redding van de catamaranzeiler staat Michelle ook nog goed bij. “De zeiler was ’s avonds vanuit Naarden naar het Markermeer gevaren. Hij kwam in de problemen en sloeg om. De watersporter heeft zich lange tijd aan de boot vast weten te houden, maar moest door vermoeidheid uiteindelijk loslaten. Iemand die de lege catamaran aan de kust zag liggen, sloeg alarm. De Nederlandse Kustwacht alarmeerde zeven reddingboten, twee helikopters en een politievaartuig. Samen met de andere reddingstations zijn we met de boten in formatie op zoek gegaan. De man hebben we, na 4 uur in het water te hebben gelegen, gevonden. Gelukkig was hij ongedeerd door het dragen van een wetsuit en een zwemvest. De volgende dag heeft hij, samen met zijn vrouw en kindjes, ons bedankt. Dat zijn wel van die momenten die we niet snel vergeten.”
